ซากุระที่ร่วงโรยและหวนกลับ

สายลมพัดโชยเบาๆ พาเอาเกสรซากุระสีชมพูละอองลอยฟุ้งราวกับหิมะฤดูใบไม้ผลิ ต้นซากุระเรียงรายสองข้างทางราวกับทหารเกียรติยศยืนเฝ้าโรงเรียนเก่าแก่แห่งนี้ ใจฉันดื่มด่ำกับความงามอันแสนเปราะบางของดอกซากุระราวกับเด็กน้อยที่กำลังหลงใหลในโลกแห่งความฝัน

ทุกครั้งที่เห็นดอกซากุระร่วงโรย ฉันมักจะนึกถึงเธอเสมอ เธอผู้จากไป...เหมือนดังกลีบดอกที่ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน แต่แล้ววันนี้...ฉันกลับได้พบเธออีกครั้ง ใต้ร่มเงาของต้นซากุระที่เราเคยมานั่งด้วยกัน ใจฉันสั่นระรัวราวกับใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายตาของเราสบกัน ความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาในทรวงอกราวกับมีมีดมากรีด

ฉันยืนนิ่งเงียบ น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว เหมือนดังสายฝนที่โปรยปรายลงมาในวันที่ใจสลาย มีเพียงดอกซากุระและสายลมเท่านั้นที่เป็นพยานในความเศร้าของฉัน ความรู้สึกสูญเสียเธอไปมันเหมือนกับการสูญเสียดวงอาทิตย์ในวันที่มืดมิด ฉันจมดิ่งอยู่ในความทุกข์ราวกับเรือเล็กกลางมหาสมุทร

และแล้ววันนี้...วันแห่งการพบเจอกันอีกครั้ง ใต้ต้นซากุระที่เคยเป็นสักขีพยานในความรักของเรา ฉันได้รู้ว่าเวลามันหมุนวนกลับมา ฉันได้กลับมายังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง เพื่อที่จะได้มีโอกาสบอกรักเธออีกครั้ง

“ผมจะช่วยเธอให้ได้และไม่ยอมให้ฟ้าพรากเธอไปจากผมอีกแล้ว”